زنی با لنت ترمز دیسکی روغنی دوچرخه فرش خانه را محکم کرد

لنت ترمز دیسکی روغنی دوچرخه باید از نظر بصری از ترمزهای رینگ متمایز شوند. ترمزهای رینگ مستقیماً روی رینگ ها فشار وارد می کنند تا چرخش آن ها را کاهش دهد.

بسته به جنس رینگ باید از لنت های خاصی استفاده شود. محدودیت تکنولوژیکی اصلی ترمز رینگ در ساخت رینگ که عموماً آلومینیومی یا کربنی است و در مجاورت سطح ترمز و کلینچر نهفته است. دستیابی به سطح ترمز بهینه با حفظ عملکرد و ویژگی های راحتی مورد نیاز چرخ بسیار دشوار است.

سیستم ترمز دیسکی روی یک دیسک (معمولاً فولادی) کار می کند که به توپی چرخ مسابقه دیسکی ثابت می شود. فناوری های مختلفی برای فعال کردن پیستون های کالیپر برای تماس لنت ترمز با دیسک و انجام عملیات ترمز وجود دارد که اگر سیستم های مکانیکی و حتی مکانیکی هیدرولیک وجود داشته باشد، هیدرولیک است که امروزه بیشترین کاربرد را دارد. راه حل رایج در دوچرخه های مسابقه ای مجهز به ترمز دیسکی.

استفاده از دیسک فولادی به عنوان سطح ترمز منجر به قدرت ترمز بسیار بالاتری نسبت به لنت می شود. این امر در مورد سیستم های ترمز دیسکی هیدرولیک نیز بیشتر صادق است.

به این ترتیب تلاشی که باید در سطح اهرم انجام شود از اهمیت کمتری برخوردار است و به دوچرخه سوار اجازه می دهد آرامش بیشتری داشته باشد. فاصله ترمز نیز کوتاه است که می تواند در هنگام ورود به پیچ ها از منظر عملکرد یک مزیت باشد.

قدرت به وضوح برای ایمنی و آرامش بسیار مورد قدردانی قرار می گیرد، زیرا دوچرخه سوار هرگز از غافلگیری های ناخوشایند که نیاز به واکنش زیاد دارند در امان نیست.

فاصله ترمز با ترمزهای دیسکی 40 درصد کمتر است. این امر به لاستیک‌هایی با کیفیت خوب نیاز دارد که به اندازه کافی پهن باشند تا در هنگام ترمزگیری چسبندگی کافی داشته باشند: حداقل بخش 25 میلی‌متر، اما اکیداً 28 میلی‌متر توصیه می‌شود.

وزن اضافی تولید شده توسط یک گروه دیسک حدود 300-400 گرم است، حتی اگر سیستم ترمز تمایل به سبک شدن و بهبود داشته باشد. یک قاب و چنگال معمولاً سنگین‌تر و همچنین لاستیک‌های اغلب پهن‌تر باید اضافه شود: ما معمولاً لاستیک‌های 28 میلی‌متری را توصیه می‌کنیم.

چرخ‌ها نیز با توپی‌های سنگین‌تر و پره‌های بیشتر وزن بیشتری پیدا می‌کنند. اختلاف وزن جهانی در نهایت به 500-600 گرم می رسد. با این حال، ما باید این وزن اضافی را در چشم انداز قرار دهیم زیرا با یک تایر یکسان، قسمت جانبی (که بیشترین تأثیر را بر اینرسی دوچرخه دارد) روی رینگ های ترمز دیسکی سبک تر است.